.
Visada buvo emocijų! Šiek tiek apie tai, kad esu lenkas ir norėjau, kad norvegų jaunimas grotų lenkiškas dainas. Ir aš galvojau: ar jie to net norės? Opowiada Mirosław “Carlos” Kaczmarczyk, muzyk, kompozytor i lider zespołu Loud Jazz Band.
PIRMA GITARA. TAI PASITIKĖ "CARLOS"
Wspomnieniem tej pierwszej gitary są pokrwawione palce. To była taka męka, walka, żeby zagrać jakiś utwór. Było to też marzenie wyrwania się trochę w lepszy świat, bo czasy były ciężkie. Przylgnęło do mnie “Carlos”. Oczywiście od Carlosa Santany. Bo jak się uczyłem grać na gitarze elektrycznej, to Santana mnie inspirował. Ale zawsze powtarzam, że jednocześnie też usłyszałem gitarę jazzową, czyli “Wes” Montgomery. I to te dwa światy pociągnęły mnie jednocześnie. Led Zeppelin, Deep Purple, King Crimson, Emerson, Lake & Palmer. Wszystkie te grupy inspirowały, które do tej pory są największym źródłem inspiracji dla młodych ludzi. Jak udało się dotrzeć do Akademii Muzycznej w Katowicach, to wpadłem w środowisko, które było bardzo wąskie, bo nas było dosłownie kilku na całą Polskę. A to otwierało wszystko.
SKANDINAVIJA. KAIP KAIP KAIP GERIAU
Skandynawia to był taki trochę temat od dzieciństwa, bo to w tym szarym naszym okresie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, była taka tęsknota – za tym, że gdzieś tam jest lepiej. To jest też naturalne, że jak ktoś uczy się, studiuje, to główną myślą jest, żeby gdzieś podbić świat. I wyjeżdża się. A Skandynawia zaraziła nas Bergmanem. Było kino dobrych filmów “Wiedza” w Warszawie. Tam chodziliśmy na wagary. I tam oglądaliśmy Bergmana. To taka tęsknota za tą Skandinaviška tyla, už tų veidų, kurie sėdi lange ir nejuda. Tai buvo tiesiog toks didelis kontrastas mūsų gyvenimui Lenkijoje.
IŠVYKIMAS Į NORVEGIJĄ. BUVO MEILĖ
A wyjechałem, ponieważ moja żona, ciągle moja żona, była tu, studiowała muzykę kościelną, organy. Poza tym była dyrygentem już wykształconym w Polsce i pianistką. I ona tu odnalazła się bardzo dobrze. A ja już dojrzałem trochę, już najeździłem się po świecie i wyturlałem się na trasach polskich, grając po 30 koncertów miesięcznie. I już byłem gotowy, żeby trochę się uspokoić. Byłem zakochany i po prostu czułem, że muszę to zrobić. Ale to jednak była taka decyzja – z bycia freelancerem i z tańczenia z gitarą po scenie, teraz trzeba było się tak jakby troszeczkę znormalizować i znaleźć w życiu codziennym. Tym, kim ja już byłem, to co osiągnąłem, ten mój bagaż: wykształcenie, doświadczenie i sukcesy. Bo wróciłem przecież z Brodwayu z “Metrem”, nominacja do “Fryderyka”, płyta dla “Mercury”. Było niby tak wspaniale, a jednocześnie stało się to takim trochę ciężkim bagażem. Bo mogłoby się wydawać, że jak tu przyjadę, to od razu będą mi tylko klaskać i wszystko będzie się otwierało. A tu się okazuje, że codzienność jest taka, że nikogo się nie zna, jest samotność, nie znałem języka. Język norweski nie przychodził mi łatwo. I człowiek naprawdę musi się w tym znaleźć.
LOUD JAZZ BAND. KOMANDA, KURIUI VADAU 30 METŲ
Nuotrauka: „Loud Jazz Band“ muzikos įrašai
Ši sudėtis yra tarptautinė, muzikantai šiek tiek keičiasi, tačiau kai kurie yra iš pirmosios sudėties. Kaip ir muzikantai iš pirmosios lenkų grupės. Iki šiol yra Wojtek Staroniewicz iš Sopoto. Jis buvo grupės įkūrėjas. Taip pat grupėje yra perkusininkas Maciejus Ostromeckis iš Ciechanów. Šie jaunieji norvegų muzikantai, kurie pradėjo su manimi, dabar yra labai žinomi Norvegijoje. Mūsų turai buvo susiję su tuo, kad turėjau kalbėti lenkiškai, norvegiškai ir angliškai. Dažnai būdavo juokingų situacijų, kai žiūrėdavau į norvegiškai kalbančią lenkiškai ir atvirkščiai. Bet tik paaiškėja, kad virš visko yra kažkas. Nes norvegų muzikantai groja visiškai kitaip, taip pat ir lenkai - kiekvienas turi savo kalbą, turi savo autonomiją. Tiesiog paaiškėja, kad tam tikru etapu visi supranta vienas kitą be žodžių. Tiesą sakant, muzikos galia slypi tame, kad jei muzikantai yra jautrūs, talentingi ir patyrę, jie kažkaip nesuprantamai prisitaiko ir randa bendrą kalbą.
MOKYKLA. INSTRUKCIJA ĮKVESNIAUSIA!
Nuotrauka: „Loud Jazz Band“ muzikos įrašai
Ansamblis. Nuotrauka: Patrykas Stawarzas
Dirbu muzikos mokyklose elektrinės gitaros dėstytoju. Taip rimtai patirties įgijau Norvegijoje. Jaučiau tokią galimybę mokykloje išmokti daug dalykų. Taigi paradoksalu, nes turėjau būti mokytoja, iš tikrųjų buvau ten, kad mokyčiau. Aš greitai susidūriau. Turėjau jį nuryti. Mačiau, kad turiu nuolat mokytis. Ir tai tapo taip įprasta, kad pamačiau, kad verta būti atsargiems stebėjimo prasme. Stebėjimas yra toks svarbus elementas ne tik norint pasiruošti tam tikrai idėjai, kad taip ir taip. Visada buvo emocijų, šiek tiek aplink tai, kad esu lenkas. aš norėjau kad mano mokiniai (norvegų jaunimas) groja lenkiškas dainas. Ir taip sakau: ar jie chiškirpti kokias nors lenkiškas dainas?
Taip pat perskaitykite kitą mūsų straipsnį: „Cosmopolite Scene“ - kitoje klubo scenos pusėje
Kaip yra, kaip prie jo priartėti?
Iš tikrųjų tai buvo šiek tiek drovumas, toks nesaugumas. Bet pasirodo, kad visai ne taipest. Jie tiesiog atviri. I nawet teraz ostatnio, w Komedy utworach, Sunniva śpiewała po polsku, kalecząc ten polski – musiałem jej tłumaczyć, że “wszystko, co zaśpiewasz po polsku, będziesz kochana za to przez Polaków, bo nawet jak będziesz przekręcała, to chodzi o ten gest, że chcesz to po polsku zaśpiewać. To jest najważniejsze. Że nie musisz być perfekcyjna”. Także oni wchodzą w to. Tak samo w czasie festiwalu hendrixowskiego, 1. maja, Tobias śpiewał dużo utworów polskich: Breakoutu, Perfectu. Instruowanie to jest tak jakby bardziej inspirowanie. I to najbardziej cieszy.
"Carlosas. Tarp mokyklos gyvenimas ir įkvėpimo menas – to 4 odcinek miniserii wywiadów “Polska w Twoich oczach, Norwegia w moich oczach. Kliknij i obejrzyj cały odcinek tutaj:
NORSK TEKSTAS
“Carlos. Mellom leksjoner i livets skole og kunsten å inspirere”
Det har alltid vært følelser, blant annet fordi jeg er polsk og ønsket at norske ungdommer skulle spille litt polsk musikk. Og jeg har tenkt: Vil de i det hele tatt ha lyst det? Mirosław “Carlos” Kaczmarczyk, musiker, komponist og bandleder for Loud Jazz Band, forteller om sitt liv i Norge.
DEN FØRSTE GITAREN OG KALLENAVNET "CARLOS"
Minnet om den første gitaren min er fingre med blod. Det var et mareritt, en Kamp om å få til å spille et stykke. Det var en drøm om å kaste seg ut i en annen, bedre verden. Det var nokså tunge tider. Jeg fikk kallenavnet “Carlos”. Fra Carlos Santana, naturligvis. For når jeg var i gang med å lære meg å spille el-gitar, var det Santana som inspirerte meg. Men, som jeg alltid understreker, det var også jazzgitar av “Wes” Montgomery. Det var de to verdenene som trakk meg užeiga ir seg samtidig. „Led Zeppelin“, „Deep Purple“, „King Crimson“, „Emerson“, „Lake & Palmer“. Alle de bandene inspirerte, og de er fremdeles den største inspirasjonskilden til unge folk. Jeg klarte å komme meg til Muzikos akademija i Katowice, det vil si at jeg har på en måte kommet meg inn i et veldig trangtmusikkmiljø, for vi var noen få studenter fra hele Polen. Og det åpnet alle veier for oss.
SKANDINAVIJA. VI LENGTET ETTER ET STED DER BORTE DER DET STO BEDRE TIL
Skandinavia var et viktig tema siden jeg var barn, for i denne grå tidsperioden på 70- og 80-tallet lengtet vi etter et sted der borte der det sto bedre til. Det er også naturlig når man lærer og studerer at man ønsker å erobre verden på et eller annet vis og da reiser man bort. Og Skandinavia smittet oss med Bergman. Det var en kino med gode filmer i Warszawa. Den het “Wiedza” (“Kunnskap”). Det var der vi gikk når vi skulket skolen og der så vi Bergman. Det var lengselen etter skandinavisk stillhet, etter ansikter man ser i vinduet som ikke beveger seg. Det var rett og slett så sterk kontrast til vårt liv i Polen.
ANKOMSTAS Iki NORGE. JEG VAR FORELSKET
Jeg reiste bort, fordi min kone, hun som fremdeles er min kone, har vært her, studert kirkemusikk, orgel. Hun var ellers dirigent ir pianist utdannet i Polen. Og hun har funnet seg til rette her. Vyriškas jeg ble moden nok etter å ha reist rundt i verden og rullet langs polske veier og spilt 30 konserter per måned. Så jeg ble klar til å roe meg litt ned. Jeg var forelsket og følte at jeg måtte gjøre dette, men det var faktisk også et valg mellom det å være frilanser og danse med gitar på scenen, eller stabilisere seg litt og finne seg til rette i en vanlig hverdag. Det jeg har blitt, det jeg allerede hadde oppnådd før jeg kom hit, var min bagasje, altså: utdannelse, erfaring, ulike suksesser, for jeg har jo vært på Broadway med den polske musicalen “Metro”, nominert til musikkprisen “Fryderyk”, har spilt inn en skive for plateselskapet Mercury. Det var så fantastisk, men det ble samtidig en litt tung bagasje. For det kunne virke som musikkbransjen ville stå åpen og alle skulle klappe for meg når jeg kom hit. Mens realiteten var mye annerledes, jeg kjente ingen, kunne ikke språket, det var ensomt. Norsk språk var ikke lett for meg å lære. Og man er nødt til å virkelig finne seg i det.
LOUD JAZZ BAND, SOM JEG HAR LEDET IR 30 ÅR
Dette bandet er internasjonalt, besetningen varierer litt, men noen har vært med fra starten av. Også fra den opprinnelige polske besetningen, som Wojtek Staroniewicz fra Sopot. Han var med på å opprette bandet orger med fremdeles. Samme med trommisten, Maciej Ostromecki iš Ciechanów. De unge norske musikerne som begynte hos meg er anerkjente i Norge i dag. Det at vi turnerte mye gjorde and jeg måtte snakke polsk, norsk og engelsk. Det oppsto ofte morsomme situasjoner når jeg rettet blikket mot en nordmann og snakket polsk, og motsatt. Vyrai det virker som det finnes noe som svever over alt dette. Fordi de norske musikerne spiller jo helt annerledes enn de polske. Hver av oss har et eget språk, en autonomi. Vyrai iš viso stadiono, kuriame vyksta procesai, yra detalūs ir ne visi pirmieji hverandre uten ord. Išsiaiškinkite muskuso krafthandlerį, pas mus ir pasiklausykite muzikos, pradėkite ir erfarne, kad tilpasser de seg hverandre, o taip pat elleris padėtų visam finner de et felles språk.
SKOLA. DET Å VEILEDE DREIER SEG MER OM Å INSPIRERE NOEN
Jeg jobber ir Kultskoler som el-gitar-lærer. Det er først i Norge jeg faktisk har fått den typen erfaring. Jeg har skjønt intuityvt and man lærer mye når man underviser. Išsiaiškinkite ir išlyginkite, ar jeg var jo den som skulle være lærer, o jeg har faktisk vært der for å undervise. Jeg ble confrontert raskt med dette. Jeg måtte godta ir det var jeg som stadig måtte lære noe nytt. Og det begynte å brz min hverdag. Jeg har merket at det man må være mindful, observre. Stebėkite er jo et så viktig elementą, det at du ikke har noen fasit på alt på forhånd. Vyrai denne jobben har alltid vekket noen følelser, blant annet fordi jeg er polsk og ønsket at norske ungdommer skulle spille litt polsk musikk. Og jeg har tenkt: Vil de det i det hele tatt? Er det mulig å få dem med med på det? Hvordan vil de se på det? Jeg var faktisk litt sjenert og usikker. Vyrai det viste seg å være ubegrunnet, fordi akkurat barn og unge er åpne for nye ting på en naturlig måte. I den siste tiden da min elev, Sunniva skulle synge Komtoliau låter på polsk, og det var da litt gebrokkent polsk - måtte jeg forsikre henne: “Absolutt alt du vil synge på polsk, vil bare gjøre at polakker vil elske deg, for til og med hvis du skulle blande de polske lydene, så er det ønsket ditt om å synge på polsk som er storslått. Det er jo viktigst med denne gesten overfor dem, du må ikke være perfekt”. Og slike ting gjør at elevene blir med på det. Det samme er med Hendrix-festivalen, som holdes den 1. mai. Tobias synger jo mange polske sanger: Breakout, Perfect. Det å veilede dreier seg mer om å inspirere noen. Det gir mest glede.
“Carlos. Mellom leksjoner i livets skole og kunsten å inspirere” – det er den 4. epizodas mini interviu serialas „Polen i dine øyne, Norge i mine øyne“. Spustelėkite ir žiūrėkite jos seriją: https://youtu.be/g5luyGJ971o
