Świadczenie pielęgnacyjne w Norwegii przysługuje głównie rodzicom, którzy muszą zrezygnować z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi. Co do zasady muszą one mieć poniżej 18 lat, jednak norweski system opieki społecznej przewiduje możliwość przyznania dodatku pielęgnacyjnego dla dziecka, które jest ukończyło 18. roku życia.
Świadczenie pielęgnacyjne w Norwegii
Świadczenie pielęgnacyjne w Norwegii można uzyskać również w przypadku, gdy rodzice lub opiekunowie sprawują opiekę nad osobę powyżej 18. roku życia. Jest to dopuszczalne wyłącznie w sytuacji, gdy wymaga on stałej obecności drugiej osoby z powodu stanu zdrowia, który zagraża jego życiu lub innych poważnych i przewlekłych chorób.
Czytaj także: Termin składania wniosku o zasiłek rodzicielski >>>
Dodatek pielęgnacyjny na dorosłe dziecko
Zasady przyznawania dodatku pielęgnacyjnego na dorosłe dziecko są takie same, jak w przypadku młodzieży poniżej 18. roku życia. Należy spełnić łącznie warunki:
- wykazać, że było się zatrudnionym przez minimum 4 miesiące, zanim nastąpiła utrata dochodu w wyniku konieczności sprawowania opieki nad chorym,
- wykazać, że został osiągnięty dochód na poziomie min. 1G (narodowa podstawowa stawka ubezpieczniowa),
- jeżeli rodzic nie pracował wcześniej, to musi wykazać, że był uprawniony do pobierania zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku chorobowego, zdrowotnego lub dodatków szkoleniowych z NAV.
Czytaj także: Zasiłek rodzinny i opiekuńczy – jak skutecznie wnioskować? >>>
Dokumentacja
Należy skompletować także niezbędną dokumentację medyczną. Świadczenie pielęgnacyjne w Norwegii może zostać przyznane, gdy chory jest leczony w szpitalu. Jeżeli jednak jego stan wymaga całodobowej opieki opiekuna i przebywania w domu, wówczas lekarz musi wydać stosowane zaświadczenie, które jednoznacznie wyjaśnia te okoliczności. Dodatkowo chory musi być objęty leczeniem przez szpital lub fizjoterapeutę w wyspecjalizowanym ośrodku zdrowia.
Świadczenie pielęgnacyjne dla obojga rodziców
Podobnie jak w przypadku dodatku pielęgnacyjnego na dziecko poniżej 18. roku życia, tak i w przypadku starszych można ubiegać się o przyznanie świadczenia dla obojga rodziców. Jednak by przysługiwała im 100% stawka pokrycia wynagrodzenia, lekarz musi wydać zaświadczenie o tym, że chory wymaga stałej obecności dwójki opiekunów.
Czytaj więcej o zasadach przyznawania dodatku pielęgnacyjnego >>>
Świadczenie pielęgnacyjne w Norwegii, a wyjazd za granicę
NAV dopuszcza możliwość wyjazdu pobierania świadczenia podczas pobytu poza granicami Norwegii. Należy jednak o tym fakcie poinformować urząd jeszcze przed wyjazdem. Istnieje jednak ograniczenie czasowe – łączny czas pobytu za granicą nie może wynosić więcej, niż 8 tygodni w ciągu 12 miesięcy. Zasada ta nie dotyczy przypadku, w którym chory leczony jest przez zagraniczną instytucję.
Czytaj także: Elastyczność wypłaty zasiłku rodzicielskiego – czym jest? >>>
Jak aplikować?
W pierwszej kolejności należy pobrać druk NAV 09-11.05, wypełnić i wysłać go do urzędu. Jeżeli wnioskujesz o świadczenie pielęgnacyjne na okres do 8 tygodni, do dokumentów należy dołączyć zaświadczenie ze szpitala. Po upływie tego czasu masz możliwość przedłużenia okresu pobierania dodatku pielęgnacyjnego, jednak wymaga to ponownego złożenia wniosku wraz z zaświadczeniami od wszystkich osób, które brały udział w procesie leczenia.
Czytaj także: Urlop ojcowski w Norwegii – jak z niego skorzystać? >>>
Dodatkowo do wniosku należy załączyć jeszcze:
- informacje o przychodach – pracownicy wypełniają druk NAV 08-30.01, natomiast samozatrudnieni oraz freelancerzy wypełniają druk NAV 09-35.01,
- jeżeli tymczasowo pozostajesz bez zatrudnienia, wypełniasz i załączasz druk NAV 08-47.05.
NAV może wypłacić środki do 3 miesięcy wstecz. Oznacza to, że jeżeli np. ubiegasz się o świadczenie pielęgnacyjne za czerwiec, wniosek wraz z załącznikami musisz złożyć najpóźniej we wrześniu.
Świadczenie pielęgnacyjne w Norwegii
Świadczenie pielęgnacyjne w Norwegii w założeniu ma pomagać rodzicom, którzy musieli zrezygnować z pracy zawodowej na rzecz sprawowania opieki nad chorym dzieckiem. NAV przewidziało możliwość ubiegania się o te środki także w sytuacji, gdy chory objęty opieką przekroczył 18. rok życia. Dotyczy to jednak tylko i wyłącznie bardzo poważnych przypadków, w których dorosła osoba nie jest w stanie wykonać prostych codziennych czynności i niezbędna jest stała obecność opiekuna.
