. 
Norweski sąd najwyższy nie widział powodu, by odstąpić od wytycznych Trybunału EFTA w sprawie wymogów dotyczących miejsca zamieszkania w celu wypłaty zasiłku dla bezrobotnych.
W sierpniu 2019 roku mężczyzna został oskarżony o rażące oszustwo w zakresie ubezpieczeń społecznych w związku z faktem, że w okresie od 4 czerwca 2012 do 11 marca 2014 roku nie poinformował Nav o tym, że przebywał w Szwecji przez kilka okresów w czasie pobierania zasiłku dla bezrobotnych.
W związku z tym prokuratura uznała, że niesłusznie wypłacono mu ponad 200 000 NOK, ponieważ art. 4-2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym określa warunki pobytu w Norwegii w celu uzyskania prawa do zasiłku dla bezrobotnych.
Mężczyzna został uznany za winnego w sądzie rejonowym Asker i Bærum i skazany na 60 dni więzienia. Wyrok został zaskarżony do Sądu Apelacyjnego.
Oświadczenie Trybunału EFTA
Później w tym samym roku sprawa została zawieszona do czasu wyjaśnienia przez Trybunał EFTA, w związku ze skandalem z ubezpieczeniami społecznymi, w którym wykryto nieprawidłowe wnioski o pobyt w Norwegii w związku ze świadczeniami chorobowymi i świadczeniami dla bezrobotnych.
Przeczytaj nasz kolejny artykuł: Czy dojazd do pracy jest płatny?
W podobnej sprawie dotyczącej zasiłków dla bezrobotnych, która była rozpatrywana w Sądzie Apelacyjnym w Borgarting w następnym roku, sąd uzyskał doradczą opinię interpretacyjną od Trybunału EFTA dotyczącą tego, czy wymóg zamieszkania określony w ustawie o ubezpieczeniach społecznych § 4-2 jest sprzeczny z przepisy EOG.
Sąd odpowiedział, że nie jest sprzeczne z prawem EOG wymaganie, aby osoba otrzymująca zasiłek dla bezrobotnych mieszkała w Norwegii. Wniosek ten został wykorzystany jako podstawa w ww. sprawie i wyrok został wydany zgodnie z opinią .
Odnosząc się do wyroku w sprawie Nav, Sąd Najwyższy wyjaśnia, że nie można odstąpić od rozumienia prawa EOG przez Trybunał EFTA, chyba że istnieją ku temu „dobre i ważne powody”.
Członek mający pierwsze prawo głosu, Kine Steinsvik, przygląda się zatem bliżej, czy istnieją dobre i ważne powody, by odejść od interpretacji Trybunału EFTA, ale dochodzi do wniosku, że ich nie ma.
„Nie widzę, aby orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE dostarczało wystarczająco jasnych podstaw do odejścia od rozumienia prawa EOG przez Trybunał EFTA. Sąd wyjaśnił, w jaki sposób należy rozumieć związek między przepisami rozporządzenia o zabezpieczeniu społecznym w artykułach 64-65a a głównymi zasadami dotyczącymi swobodnego przemieszczania się i nie znalazłem powodu, aby odstąpić od wniosków sądu” – pisze Steinsvik w wyroku.
Sąd Najwyższy przyjmuje zatem, że zawarty w ustawie o ubezpieczeniach społecznych § 4-2 wymóg zamieszkania w Norwegii jako warunek uzyskania zasiłku dla bezrobotnych jest zgodny z prawem EOG i odrzuca odwołanie.
„W związku z tym Sąd Apelacyjny nie oparł się na błędnym zastosowaniu prawa, skazując za niepoinformowanie Nav, że oskarżony przebywał w Szwecji podczas pobierania zasiłku dla bezrobotnych” – pisze Steinsvik . Organ podtrzymał tym samym wyrok skazujący dla mężczyzny, który pobierał świadczenie, przebywając w Szwecji.
