.
Gjithmonë ka pasur emocione! Pak për faktin që jam polak dhe doja që të rinjtë norvegjezë të luanin këngë polake. Dhe unë po mendoja: A do ta duan ata këtë? Treguar nga Mirosław "Carlos" Kaczmarczyk, muzikant, kompozitor dhe drejtues i Loud Jazz Band.
KITARA E PARË. MË KA NGJITUR 'CARLOS'
Kujtimi i asaj kitarës së parë janë gishtat e përgjakur. Ishte një sprovë e tillë, një luftë për të luajtur një këngë. Ishte gjithashtu një ëndërr për të ikur në një botë më të mirë, sepse kohët ishin të vështira. "Carlos" mbërtheu me mua. Nga Carlos Santana, natyrisht. Sepse kur po mësoja të luaja në kitarë elektrike, Santana më frymëzoi. Por gjithmonë them se në të njëjtën kohë kam dëgjuar edhe kitarë xhaz, d.m.th. "Wes" Montgomery. Dhe ishin këto dy botë që më tërhoqën në të njëjtën kohë. Led Zeppelin, Deep Purple, King Crimson, Emerson, Lake & Palmer. Të gjitha këto grupe frymëzuan dhe janë ende burimi më i madh i frymëzimit për të rinjtë. Kur arrita të shkoj në Akademinë e Muzikës në Katovicë, rashë në një mjedis shumë të ngushtë, sepse ishim fjalë për fjalë pak prej nesh në të gjithë Poloninë. Dhe kjo hapi gjithçka.
SKANDINAVIA. DËSHTIMI TË ËSHTË MË MIRË DIKU
Skandinavia ka qenë një temë që nga fëmijëria, sepse në periudhën tonë gri të viteve 1970 dhe 1980, kishte një mall të tillë - për diçka më të mirë diku. Është gjithashtu e natyrshme që kur dikush mëson dhe studion, ideja kryesore është të pushtojë botën diku. Dhe ai largohet. Dhe Skandinavia na infektoi me Bergman. Kishte një kinema me filma të mirë "Wiedza" në Varshavë. Aty luajtëm pa pushim. Dhe atje ne pamë Bergman. Është një dëshirë e madhe për këtë Heshtja skandinave, pas atyre fytyrave që ulen në dritare dhe nuk lëvizin. Ishte thjesht një kontrast kaq i madh me jetën tonë në Poloni.
UDHËTIM NË NORVEGJI. ISHA I DASHURIUAR
Dhe unë u largova sepse gruaja ime, ende gruaja ime, ishte këtu, duke studiuar muzikë kishe, organo. Përveç kësaj, ajo ishte një dirigjente e shkolluar tashmë në Poloni dhe një pianiste. Dhe ajo e gjeti veten shumë mirë këtu. Dhe unë tashmë jam pjekur pak, tashmë kam udhëtuar nëpër botë dhe kam goditur turne polake, duke luajtur 30 koncerte në muaj. Dhe isha gati të qetësohesha pak. Isha e dashuruar dhe thjesht ndjeja se duhej ta bëja. Por ishte një vendim - nga të qenit freelancer dhe kërcimi nëpër skenë me kitarë, tani na duhej të normalizonim pak veten dhe të gjenim vendin tonë në jetën e përditshme. Ajo që kam qenë tashmë, çfarë kam arritur, bagazhi im: arsimimi, përvoja dhe sukseset. Sepse u ktheva nga Broadway me "Metro", një nominim për "Fryderyk", një album për "Mercury". Me sa duket ishte kaq e mrekullueshme, por në të njëjtën kohë u bë paksa një bagazh i rëndë. Sepse do të duket se kur të vij këtu, ata thjesht do të duartrokasin dhe gjithçka do të hapet. Dhe del se përditshmëria është e tillë, nuk njeh njeri, është e vetmuar, nuk e dija gjuhën. Gjuha norvegjeze nuk më erdhi lehtë. Dhe një person me të vërtetë duhet të jetë në të.
LOUD JAZZ BAND. NJË BAND QË E UDHËHEROJ QË 30 VJET
Foto: Loud Jazz Band Music Records
Ky formacion është ndërkombëtar, muzikantët ndryshojnë pak, por disa janë të formacionit të parë. Ashtu si muzikantët nga grupi i parë polak. Është Wojtek Staroniewicz nga Sopoti deri tani. Ai ishte bashkëthemeluesi i grupit. Maciej Ostromecki nga Ciechanów, një perkusionist, është gjithashtu në grup. Këta muzikantë të rinj norvegjezë që filluan me mua tani janë shumë të famshëm në Norvegji. Udhëtimet tona më përfshinin që të flisja polonisht, norvegjeze dhe anglisht. Kishte shpesh situata qesharake kur shikoja një norvegjez duke folur polonisht dhe anasjelltas. Por rezulton se ka diçka që është mbi të gjitha këto. Sepse muzikantët norvegjezë luajnë krejtësisht ndryshe, dhe polakët gjithashtu - të gjithë kanë gjuhën e tyre, kanë autonominë e tyre. Rezulton se në një fazë të gjithë e kuptojnë njëri-tjetrin pa fjalë. Dhe në fakt, fuqia e muzikës qëndron në faktin se nëse muzikantët janë të ndjeshëm, të talentuar dhe me përvojë, ata përshtaten në një mënyrë të pakuptueshme dhe gjejnë një gjuhë të përbashkët.
SHKOLLA. UDHËZIMI ËSHTË MË INSPIRUES!
Foto: Loud Jazz Band Music Records
Ansambli. Foto: Patryk Stawarz
Punoj në shkolla muzikore si pedagoge e kitarës elektrike. Kam fituar përvojë seriozisht në Norvegji. Ndjeva se kishte një mundësi të tillë për të mësuar shumë gjëra në shkollë. Kaq paradoksale, sepse unë duhej të isha mësues, në thelb isha atje për të dhënë mësim. U përballa shpejt. Më duhej ta gëlltisja. E pashë që duhej të mësoja vazhdimisht. Dhe u bë një dukuri kaq e përditshme, saqë pashë se ia vlente të isha i vëmendshëm, në kuptimin e vëzhgimit. Vëzhgimi është një element kaq i rëndësishëm, në mënyrë që të mos bëhemi gati me një ide se kështu është. Kishte gjithmonë emocione, pak për faktin që isha polak. Desha që studentët e mi (të rinjtë norvegjezë) të luajnë këngë polake. Dhe kështu them: a do të chkëndoni ndonjë këngë polake?
Si është, si t'i qasemi?
Në fakt ishte pak ndroje, një pasiguri e tillë. Por rezulton se nuk është aspak kështulindje. Ata janë thjesht të hapur. Edhe tani kohët e fundit, në këngët e Komedës, Sunniva këndoi në polonisht, duke gjymtuar polaken - më duhej t'i shpjegoja asaj se "çdo gjë që këndon në polonisht, do të të duan polakët për këtë, sepse edhe nëse e shtrembëron, ka të bëjë këtë gjest, që ju dëshironi ta këndoni në polonisht. Kjo është më e rëndësishmja. Se nuk duhet të jesh perfekt”. Ata janë gjithashtu në të. Në mënyrë të ngjashme, gjatë festivalit Hendrix më 1 maj, Tobias këndoi shumë këngë polake: Breakout, Perfect. Mësimi është më shumë si frymëzues. Dhe kjo është ajo që më bën më të lumtur.
'Karlos. Mes shkollës jetën dhe artin e frymëzimit – ky është episodi i katërt i mini-serialit të intervistave “Polonia në sytë tuaj, Norvegjia në sytë e mi. Klikoni dhe shikoni episodin e plotë këtu:
TEKST NORSK
“Karlos. Mellom leksjoner i livets skole og kunsten å inspirere"
Det har alltid vært følelser, blant annet fordi jeg er Polsk og ønsket at Norske ungdommer skulle spille litt polskmusikk. Og jeg har tenkt: Vil de i det hele tatt ha lyst det? Mirosław "Carlos" Kaczmarczyk, muzikant, kompozitor dhe drejtues i grupit Loud Jazz Band, parashikues om sitt liv i Norge.
DEN FØRSTE GITAREN OG KALLENAVNET “CARLOS”
Minnet om den første kitaren min er fingre med Blod. Det var et mareritt, en kamp om å få til å spille et stykke. Det var en drøm om å kaste seg ut i en annen, bedre verden. Det var nokså tunger tider. Jeg fikk kallenavnet “Carlos”. Fra Carlos Santana, naturligvis. Për når jeg var i gang med å lære meg å spille el-gitar, var det Santana som inspirerte meg. Meshkuj, janë të gjithë ata që janë nënshtreker, janë të përfshirë në kitarë xhaz në "Wes" Montgomery. Det var de to verdenene som trakk meg han dhe seg samtidig. Led Zeppelin, Deep Purple, King Crimson, Emerson, Lake & Palmer. Alle de bandene inspirerte, og de er fremdeles den største inspirasjonskilden til unge folk. Jeg klarte å komme meg til Muzikakakademiet i Katowice, det vil si at jeg har på en måte kommet meg inn i et veldig trangtmusikkmiljø, for vi var noen få studenter fra hele Polen. Og det åpnet alle veier për oss.
SKANDINAVIA. VI LENGTET ETTER ET STED DER BORTE DER DET STO BEDRE TIL
Skandinavia var et viktig tema siden jeg varn hambar, për i denne grå tidsperioden på 70- dhe 80-tallet lengtet vi etter et sted der borte der det sto bedre til. Det er også naturlig når man lærer og studerer at man ønsker å erobre verden på et eller annet vis og da reiser man bort. Og Skandinavia smittet oss med Bergman. Det var en kino med gode filmer në Varshavë. Den het "Dituria" ("Kunnskap"). Det var der vi gikk når vi skulket skolen og der så vi Bergman. Det var lengselen etter skandinavisk stillhet, etter ansikter man ser i vinduet som ikke beveger seg. Det var rett og slett så sterk contrast til vårt liv i Polen.
ANKOMST TIL NORGJË. JEG VAR FORELSKET
Jeg reiste bort, fordi min kone, hun som fremdeles er min kone, har vært her, studert kirkemusikk, orgel. Hun var ellers dirigent og pianist utdannet i Polen. Og hun har funnet seg til rette saj. Mens jeg ble moden nok etter å ha reistrunt i verden og rullet langs polske veier og spilled 30 konserter per måned. Så jeg ble klar til å roe meg litt ned. Jeg var forelsket og følte at jeg måtte gjøre dette, men det var kontakt også et valg mellom det å være Frilanser dhe danse med kitarë në skenë, ose stabilizues seg litt dhe finne seg til rette i vanlig. Det jeg har blitt, det jeg allerede hadde oppnådd før jeg kom hit, var min bagasje, altså: utdannelse, erfaring, ulike seksesser, për jeg har jo vært på Broadway med den polske musicalen "Metro", nominderikyk derdhur han en skive për plateselskapet Mercury. Det var så fantastisk, burrat det ble samtidig en litt tung bagasje. Për det kunne virke sommusikkbransjen ville stå åpen og alle skulle kappe për meg når jeg kom hit. Mens realiteten var mye annerledes, jeg kjente ingen, kunne ikke språket, det var ensomt. Norsk språk var ikke lett për meg å lære. Og man er nødt til å virkelig finne seg i det.
LOUD JAZZ BAND, SOM JEG HAR LEDET I 30 ÅR
Dette bandet er internasjonalt, besetningen varierer litt, men noen har vært med fra starten av. Også fra den opprinnelige polske besetningen, som Wojtek Staroniewicz fra Sopot. Han var med på å opprette bandet og er med fremdeles. Samme med trommisten, Maciej Ostromecki frat Ciechanów. De unge norskemusikerne som begynte hos meg er anerkjente i Norge i dag. Det at vi turnerte mye gjorde at jeg måtte snakke polsk, norsk og angelsk. Det oppsto shpesh morsomme situasjoner når jeg rettet blikket mot en nordmann dhe snakket polsk, dhe motsatt. Burrat det virker som det finnes noe som svever mbi alt dette. Fordi de norskemusikerne spiller jo helt annerledes enn de polske. Hver av oss har et eget språk, en autonomi. Men på et visst stadium av denne prosessen er det slik at alle forstår hverandre uten ord. Kjo është e nevojshme për të mbajtur Musikkens kraft om, në nårmusikerne er følsomme, begavede og erfarne så tilpasser de seg hverandre, og på et eller annet vis finner de et felles språk.
SCHOLE. DET Å VEILEDE DREIER SEG MER OM Å INSPIRERE NOEN
Jeg jobber ikulturskoler som el-gitar-lærer. Det er først i Norge jeg fotografisk har fått den typen erfaring. Jeg har skjønt intuitivt at man lærer mye når man underviser. Det er et paradox, for jeg var jo den som skulle være lærer, og jeg har fotografisk vært der for å undervise. Jeg ble konfrontert raskt med dette. Jeg måtte godta at det var jeg som stadig måtte lære noe nytt. Og det begynte å bli min hverdag. Jeg har merket at det man må være ndërgjegjshëm, vëzhgoj. Observasjon er jo et så viktig element, det at du ikke har noen fasit på alt på forhånd. Men denne jobben har alltid vekket noen følelser, blant annet fordi jeg er polsk og ønsket at norske ungdommer skulle spille litt polskmusikk. Og jeg har tenkt: Vil det i det hele tatt? Er det mulig å få dem med på det? Hvordan vil de se på det? Jeg var faktisk litt sjenert og usikker. Men det viste seg å være ubegrunnet, fordi akkurat barn og unge er åpne për nye ting på en naturlig måte. I den siste tiden da min elev, Sunniva skulle synge Komedas låter på polsk, og det var da litt gebrokkent polsk – måtte jeg forsikre henne: "Absolutt alt du vil synge på polsk, vil bare gjøre at polakker vil elske deg, for til og med hvis du skulle blande de polske lydene, så er det ønsket ditt om å synge på polslått er. "Det er jo viktigst med denne gesten overfor dem, du må ikke være perfekt." Og slike ting gjør në njëmbëdhjetë blir med på det. Det samme er med Hendrix-festivalen, som holdes den 1. mai. Tobias synger jo mange polske singer: Breakout, Perfect. Det å veilede dreier seg mer om å inspirere noen. Det gir mest glede.
“Karlos. Mellom leksjoner i livets skole og kunsten å inspirere" – det er den 4. episodi i mini-intervjuserien “Polen i dine øyne, Norge i mine øyne”. Klikoni për ta shfaqur atë: https://youtu.be/g5luyGJ971o
